Byliśmy coraz bliżej siebie, nasze twarze prawie się już spotkały, aż w końcu... chciałam go odepchnąc, lecz nie zdołałam się do tego zmusic. Nie mogłam... Pocałował mnie. Choc, może to ja go pocałowałam? Nie mam pojęcia, ale właściwie to jest bez różnicy. Tylko raz w swoim życiu tak się czułam, ale to było dawno, bardzo, bardzo dawno. W końcu wróciło.
Byłam już tylko ja i on, "ale czy to prawdziwe uczucie? Znamy się zaledwie dzień..." myślałam, lecz każda taka myśl była od razu wyrzucana z mojego umysłu. Nie obchodzi mnie to, czy jest prawdziwe, jestem szczęśliwa, a reszta się okaże.
Wiem o wielu rzeczach, lecz to, jak długo się całowaliśmy, jest mi nieznane. Wiem jedynie, że zapadł już zmrok. Spojrzałam w oczy Inferna. Do ust nasuwało mi się jedno pytanie ale nie byłam pewna czy wydobędę je z siebie. Ogier wyczytał je jednak z moich oczu. "Co dalej?".
- ...
<Inferno? Nie ma nic bardziej przerażającego od moich "romantycznych" opowiadań...>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz